Mijn oudste zoon is een paar weken geleden begonnen in groep 3. Het leren lezen en schrijven neemt nu echt een vlucht. Het eerste woordje wat ze leerden, was IK. In mooi, echt school-schrift geschreven letters, staat nu overal IK.
Wat ik heel vaak merk in de coachingsgesprekken is dat IK nou het moeilijkste onderwerp van de coaching is. Vaak komen mensen bij me met een concrete vraag. Over het werk. Of over het vinden van een balans tussen werk en privé. En al gaandeweg komen we via de weg van belangrijke waarden, drijfveren, je ‘kapitein’ (zie mijn vorige blog) bij IK. En laat dat nou zo moeilijk blijken. Om over IK te praten.
Want dat doen we eigenlijk niet zo veel. De Westerse cultuur wordt vaak een individualistische cultuur genoemd waarbij iedereen gericht is op zichzelf en het individu boven het belang van de gemeenschap/groep zou staan. Vaak hoor je ook dat de kinderen van nu worden opgevoed als kleine prinsjes en prinsesjes, kleine narcistjes in de dop. IK-IK-IK.
Tegelijkertijd blijkt het dus heel erg lastig te zijn om over jezelf te praten. Luister maar eens naar een willekeurig interview op tv of radio. Heel vaak spreekt de geïnterviewde over zichzelf als: je… bijv. “Ja, je moet dan wel op de juiste plek aanwezig zijn, want anders kun je niet tot resultaat komen”. Ook in sessies merk ik het vaak dat een coachee het over zichzelf heeft als ‘je’.
Wat is daar nu zo lastig aan, om het over IK te hebben?
Volgens mij vereist dat allereerst lef, durf. Om écht in de spiegel te kijken en met heel je hart en zijn bij je IK te komen. Op veel dingen in je leven ben je trots of dankbaar voor. Maar er zijn vaak ook wel dingen die minder mooi zijn. Die pijn doen. Of verdriet geven. En om dat te verbinden aan IK, tja, dat komt wel heel erg dichtbij. Dat kan je in je kern raken. En dat is spannend.
En gedurfd om het wel te gaan doen. Om wel die stap te maken om naar je innerlijke IK te kijken. In een sessie werken we altijd hard. En het is lang niet altijd ‘gezellig’ of ‘comfortabel’.
Wezenlijke onderwerpen worden besproken. Gevoeld. Beleefd. En dat is lang niet altijd comfortabel. Of fijn. Laten we wel wezen, om pijn en verdriet lopen we vaak in een boog heen. En de ervaring leert, dat die dan toch vaak weer terugkomt. Denk maar aan een strandbal die je onder water duwt. Kost hartstikke veel energie en meestal floept ie zo naar boven als het écht niet uitkomt.
Hoe bijzonder is het om die strandbal met de coachee samen boven water te halen. Uitgebreid van alle kanten te bekijken. En dan erachter te komen wat er nodig is om het ventiel te openen zodat alle lucht er langzaam uitloopt. Waardoor het niet meer onverwachts naar boven springt.
Comfortabel? Nee, lang niet altijd.
Transformerend? Ja, vaak wel.
In Gouda staat een geweldig bord de ‘ik-vanger’. Vast oorspronkelijk niet zo bedoeld. Maar ik vind het beeld zo wezenlijk. Zo mooi. Zo echt. IK- VANGEN. Geweldig!
Zullen we samen aan de slag te gaan om jou IK te vangen. Om ‘m te bekijken, te leren kennen en te omarmen.
Zullen we dat samen doen? Jij én IK? IK en JIJ?
Stuur me dan NU een email op info@berendscoacht.nl en we plannen een eerste kennismakingsgesprek van 20 minuten in.